Leren leven met kwetsbaarheid

Enige tijd geleden stond in het NRC een interview met Damiaan Denys, psychiater in het AMC en hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam. Hij stelde zich de vraag, waarom in een welvarend land als Nederland zoveel mensen naar de psychiater gaan. Wereldwijd zijn per 100.000 inwoners negen medewerkers in de geestelijke gezondheidszorg beschikbaar. In Nederland zijn dat er 529! Wat is er aan de hand?

Volgens Denys verwachten we in Nederland te veel van psychiaters, psychologen en ook van het leven. We moeten ons goed voelen en gelukkig zijn. Lijden is er niet meer bij. En als het niet goed gaat, zoeken we medische hulp. Maar medische hulp is bestemd voor zieke mensen, zegt deze psychiater. Hij beweert dat zo’n 6 à 7 procent psychiatrisch ziek is. Dat is een constant percentage van alle tijden en plaatsen, maar in de praktijk komt zo’n 30% op bezoek in de geestelijke gezondheidszorg. Hoe zou dat komen?

Volgens Denys zijn we gaan denken dat het leven maakbaar is. Maar is dat zo? Bestaat dat: perfectie? Moeten we niet gewoon accepteren, dat het leven kwetsbaar is? En moeten we niet gewoon leren dat een kwetsbaar leven ook zin heeft?