Zoeken zonder vinden? (column)

Ik heb A gezegd en nu moet ik B zeggen, vind ik. En dus een column? Maar een column heeft een mening. En als ik iets niet heb, is het dat. Nou ja, zo ongeveer. Vind ik iets? Of ben ik ‘uitgevonden’?

Mensen met wie ik aan de praat raak, zeggen zoiets met regelmaat. Ze stellen vragen als: Waar sta je eigenlijk? of: Vind je wel iets? Inderdaad, misschien niet zo veel. Of toch wel? Hoe komt dat?

De aard van het beestje, vermoed ik, in combinatie met ontmoetingen. Ontmoetingen in studies over mensen en religies en ontmoetingen met mensen in vreugde en verdriet helpen reflecteren, relativeren en minder vinden.

Echte ontmoetingen met andere mensen maakten en maken mij voorzichtig. Mensen met een andere culturele achtergrond en mensen met een totaal andere biografie kunnen verrassend genoeg zowel hetzelfde denken en doen als ik, maar ook precies het tegenovergestelde.

In gesprekken met mensen reik ik vanuit mijn eigen leven zeker ideeën aan, citeer ik wijsheden van denkers, noem ik titels van boeken en doe ik suggesties voor een vervolg, maar ik dring niet op en niet aan. Voel je vrij, hoor ik mezelf vaak zeggen en dat meen ik.

Ik weet, dat de ander een eigen ontwikkeling doormaakt. Zo’n ontwikkeling heeft een eigen snelheid en een eigen route. Het is mijn taak om te luisteren, om in te leven, om aan te sluiten, om mee te denken en ook, om niet te veel te vinden. Althans, dat vind ik. Ten slotte is dit een column.